prof. dr hab. n. med. Jerzy Walecki1
Specjalista radiologii i diagnostyki obrazowej, Konsultant Krajowy w dziedzinie radiologii i diagnostyki obrazowej, Kierownik Zakładu Diagnostyki Obrazowej CMKP w Warszawie, Kierownik Zakładu Diagnostyki Radiologicznej Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA, Członek Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów Naukowych
lek. Piotr Gustaw Wasilewski1
Asystent
lek. Gabriela Półtorak-Szymczak1
Asystent
1 Zakład Diagnostyki Radiologicznej, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, Centralny Szpital Kliniczny MSWiA w Warszawie, rtg@cskmswia.pl
W ostatnich latach w wielu dyscyplinach medycznych istnieje silna tendencja do ilościowego przedstawiania wyników, co wiąże się z terminem „medycyna ilościowa” (ang. quantitative medicine). Medycyna ilościowa wpisuje się w cyfryzację medycyny i coraz szersze zastosowanie metod sztucznej inteligencji. Korzyść z tych rozwiązań ma wiele kluczowych technik diagnostycznych, w tym m.in. genetyka i diagnostyka obrazowa – skojarzenie obu tych metod nosi nazwę radiogenomiki. Radiogenomika to kierunek badawczy zajmujący się relacją fenotypu badania obrazowego z genomiką. Autorzy koncentrują się w swoim opracowaniu na zastosowaniu radiogenomiki w kompleksowej diagnostyce złośliwych glejaków mózgu, które stanowią model kliniczny, doskonale obrazujący przydatność kompleksowego zastosowania tych metod [1-4]. W ostatniej klasyfikacji WHO z 2016 roku w poszczególnych podtypach glejaków pojawiają się dane dotyczące genów związanych z określonymi typami glejaka. Klasyfikacja ta stała się przełomem w neuroonkologii i uzasadniła rozwój radiogenomiki. Szczególne znaczenie badawcze i kliniczne ma korelacja wyników badań obrazowych z cechami genetycznymi glejaków o wysokiej złośliwości, dając uzasadnioną nadzieję na wdrożenie bardziej skutecznej terapii celowanej, oba zaś biomarkery – obrazowy i genetyczny – pozwalają na bardziej szczegółową diagnostykę i identyfikację podtypów glejaków złośliwych, mających odmienną aktywność biologiczną, rokowanie oraz odpowiedź na leczenie [5-7]. Leczenie w glejakach IV stopnia przynosi, jak dotychczas, umiarkowane efekty, a ostatni stosowany lek – Temozolamid został wprowadzony blisko 10 lat temu. Oczywiście terapia immunologiczna, leczenie neurochirurgiczne, terapia radiochirurgiczna czy nowoczesne metody radioterapii frakcjonowanej, takie jak terapia protonowa, przedłużają czas do wznowy, ale mediana przeżycia to nadal kilkanaście miesięcy. Dlatego też olbrzymie nadzieje pokładane są w . . .
Pełna treść po darmowej rejestracji/zalogowaniu tutaj)